تای چی چوان

استاد یانگ چنگ فو، نسل سوم از اساتید تای چی خاندان یانگ

تای چی چوان یا تای جی چوان (به انگلیسی: Tai Chi Chuan یا Tai ji Quan) (با معنی لغوی نهایت برتر) یکی از سیستم‌های نرم و درونیِ هنر رزمی ووشو یا کونگ‌فوی چینی می‌باشد.

این هنر رزمی، یکی از زیباترین و محبوب‌ترین هنرهای رزمی در چین و کل جهان است و برای بهبود سلامتی، افزایش طول عمر و آرامش روحی انجام می‌شود. این هنر که با نگرش عمیق فلسفی شکل گرفته با کمک ایجاد چرخش انرژی در انسان و تخلیه انرژی درونی یعنی انرژی "چی" یا انرژی بایو الکترومغناطیس درون بدن انسان، یکی از قدرتمند ترین سبکهای رزمی در جهان می‌باشد. در این هنر عضلات نقش زیادی ایفا نمی‌کنند ویک تای چی کار سعی در رها کردن کل بدن دارد تا این انرژی بتواند در بدن جاری شود و در موقع مناسب بتوان از آن برای دفاع یاحمله استفاده کرد. تای چی چوان روش مشت زنی یا هنر رزمی است که بر اساس مفاهیم فلسفی آن سعی در به تعادل رساندن همه چیز دارد که در حقیقت نماد یین و یانگ محصول این فرایند است. " تای چی" در فلسفه تائو به معنای فرایندی است که "ووچی" را به "یین و یانگ" تبدیل می‌کند و تای چی چوان هنر رزمی است که بر اساس این مفهوم عمیق و فلسفی بنا شده‌است. اساتید تائو صدها سال پیش با معرفی تای چی در حقیقت هنر رزمی را معرفی نمودند که هماهنگ با ریتم‌های طبیعت و قوانین حاکم بر طبیعت باشد تا در سطوح بالا نیز منتهی به ادراک طبیعت گردد. تای چی ابتدا بدن را متعادل می‌سازد , سپس انرژی درونی انسان , ذهن , تنفس عواطف , طبیعت و روح را متعادل می‌سازد.

هنر رزمی تای چی چوان بر اساس ۱۳ الگوی اصلی شکل گرفته که این ۱۳ الگو عناصر شکل دهنده طبیعت و عناصر اولیه جهان هستند که اساتید کهن این رشته با مطالعه عمیق روی خواص این عناصر کاربردی رزمی یافتند که با طبیعت هماهنگ باشد.

از این ۱۳ الگو، ۸ الگو مربوط به ۸ نوع جین، یا هشت نوع ضربه و دفاع مختلف با تخلیه انرژی درونی می‌باشد که از تئوری هشت سه خطی ئی چینگ الهام گرفته شده‌است و ۵ الگوی دیگر آن مربوط به ۵ نوع حرکت استراتژیک در تای چی می‌باشد که از تئوری ۵ عنصر الهام گرفته شده‌است. به همین دلیل می‌گویند تای چی باعت هماهنگی انسان با طبیعت می‌شود که در فلسفه وجودی انسان نیز این امر قرار دارد. اما امروزه به دلیل خواص بسیار زیاد این رشته و تاثیراتی که در تنظیم میدان انرژی و به دنبال آن تقویت جسم و روح دارد به عنوان هنر سلامت زیستن در سطح جهان مطرح است. تای چی به عنوان هنری زیبا با تاکید بر جنبه هنریِ آن در تمام سنین و شرایط تمرین می‌شود و امروزه کاربرد رزمی آن استفاده کمتری دارد.

تای چی چوان دارای ۵ سبک رزمی می‌باشند که عبارتند از: یانگ ؛ چن ؛ وو ؛ سون ؛ وو-هاو
در مورد بخش رزمی تای چی، قابل ذکر است که این هنر بخش‌های رزمی مختلفی دارد که عبارتند از:

- دوی لین: به مبارزات نمایشی دو یا چند نفره می‌گویند که به صورت قرار دادی و از پیش تعیین شده اجرا می‌شود و نفرات فقط تکنیک‌های رزمی دفاع و حمله را روی یکدیگر نمایش می‌دهند.

- چین نا: به این روش به اصطلاح دفاع شخصی نیز گفته می‌شود که با استفاده از تکینیک‌های رزمی هر سبکی طراحی می‌شود که شامل تکنیک‌های قفل مفصل و شناخت نقاط حساس بدن می‌باشد. این نوع مبارزه به دلیل خطر ناک بودن اجرای آن در مراکز آموزشی صرفاً به صورت تمرینی کار می‌شود.

-تویی شو: تویی شو در لغت به معنای فشردن و هل دادن دست ها می‌باشد، بخش مبارزات حسی و درونی تای چی است که مبتنی بر استفاده از انرژی چی می‌باشد، در این مبارزات حریفان دائماً در حال شناخت یکدیگر هستند به همین دلیل به آن هنر شناخت حریف هم می‌گویند که این هنر موجب تجربیاتی در شناخت می‌شود که در تمام زندگی قابل استفاده‌است. این نوع مبارزه با استفاده از حس و انرژی درونی صورت می‌گیرد و مانند شنیدن و پاسخ دادن، دو مبارزه دائماً در حال تمرکز بر نیروی درونی یکدیگرندو زمانی که یکی از حریفان اعمال نیرو می‌کند. طرف مقابل به اصطلاح در حال شنیدن و هدایت نیروی حریف است و زمانی که نیروی حریف اعمال شد طرف دیگر به پاسخ دادن و یا اعمال نیرو می‌پردازد. تا جائیکه یکی از حریفان از موقعیت استفاده کرده و تعادل نفر مقابل را بر هم بزند. این نوع مبارزه به دلیل این که افراد به صورت حسی در حال سنجش نیروی یکدیگرند، شم مبارزاتی را بالا برده و باعث تقویت نیروی درونی می‌شود. برخی معتقدند، تویی شو ریشه و منشا پیدایش ورزش جودو می‌باشد.

تویی شو کاملاً تحت قوانین بین‌المللی انجام می‌پذیرد و بدون خطر و آسیب دیدگی است و در حال حاضر مسابقات تویی شو در سطوح مختلف بر‌گزار می‌شود که موسسه ورزشی ووشو و مطالعات انرژی درونی ایران به صورت فعال در این مسابقات شرکت می‌کند ؛ اولین مدالهای جهانی تویی شو در تاریخ ورزش ایران نیز متعلق به استاد حامد کاتوزی مدیر این موسسه می‌باشد. تمرینات تویی شو نیز مانند دیگر سبکهای رزمی فرمهایی دارد که به صورت دو نفره اجرا می‌شود و کمک به ایجاد مهارت در شناخت حریف و حفظ مرکز ثقل خود می‌کند و حریفان چرخش انرژی و تبادل آن را نیز تجربه می‌کنند.

این ورزش در رده ورزشهای با انجام تمرینات نرم و ساده، قهرمانی، درمانی می‌پردازند. ورزشکاران تای جی چوان در دو قالب سنتی و مدرن(مسابقاتی)به فعالیت می‌کنند. هم اکنون شیوه سنتی و اصیل چن تای جی و یانگ تای جی در شهرهای تهران،اصفهان، سردشت و بندر بوشهر و مشهد بصورت متمرکز آموزش داده می‌شود. بنیانگذار تای چی در ایران حسین داوودی پناه ملقب به داداشی می باشد.

فواید تای چی

تحقیقات به عمل آمده نشان می‌دهد که تای چی قادر است تا ژنتیکی را درمان کند. به طور مثال با تمرین تاجی می‌توان را درمان و یا از بروز آنها جلوگیری کرد. همچنین این ورزش می‌تواند استرس را از بین برد. تمرینات ریه و بهبود جریان گردش خون در بدن نیز کمک کند. آهستگی و نرمی در تمرینات تای چی باعث می‌شود تا بالا رود که این مساله خود به کنترل دستگاه عصبی فرد در شرایط بحرانی و فشارهای ، انعطاف پذیری و نرم شدن ماهیچه‌ها و زردپی‌ها، تمرکز و آرامش فکری، تقویت روحی و عصبی و آموزش دفاع شخصی اشاره کرد.

سبک‌های تای چی

در تای جی پنج سبک اصلی وجود دارد که از میان آنها برخی نیز بوجود آمده‌اند: - سبک چن (به انگلیسی: Chen) - سبک یانگ (به انگلیسی: Yang) - سبک وو یا وو هاو (به انگلیسی: Wu Hao) - سبک وو یا وو چوان یو (به انگلیسی: Wu) - سبک سون (به انگلیسی: Sun)

سبکهای مدرن دیگری نیز در این ورزش وجود دارند. برای مثال سبک دورگه(به انگلیسی: hybird) و جوانه‌ها(به انگلیسی: offshoots) از مهم‌ترین این سبکهای مدرن هستند. سبک چن توسط نسل نهم از خاندان چن در روستای از توابع شهرستان هنان، چین بنیان نهاده شد. چن وان تینگ یک ژنرال بازنشسته ارتش از دوران امپراتوری مینگ بود که طی سالهای ۱۶۰۰ الی ۱۶۸۰ میلادی می‌زیسته‌است. طبق یکی از روایت‌ها، سبک چن از تای چی چوان منشا سبک‌های دیگر می‌باشد و سایر سبک ها(به جز سبک وودانگ) از آن منشعب شده‌اند. این شیوه بخاطر حرکات قدرتی و انفجاری ضمن اجرای حرکات نرم، آرام و موزون تای جی چوان معروف می‌باشد.

یکی از ۴ استاد بزرگ و وارث خاندان چن در روستای چن جیاگو می‌باشد که ایشان جزو ۱۰ استاد بزرگ ووشو در جهان و همچنین رئیس فدراسیون می‌باشد. ایشان در کشورهای مختلف جهان جنریشن(شاگرد ویژه برای آموزش و ترویج چن تای جی) دارند.

تای چی سبک استاندارد نخستین بار در سال 1956 با معرفی فرم 24 حرکتی استاندارد به دنیای تای چی معرفی شد. کمیته ی ملی ورزش چین، که زیر نظر دولت چین اداره می شود، از چندین سال قبل از این تاریخ در تدارک ایجاد شاخه ای از تای چی بود که پتانسیل تبدیل شدن به ورزشی همگانی را دارا بوده و در ارتقاء سلامتی عموم جامعه نقش داشته باشد. در حرکتی بزرگتر نیز انجمن ووشوی چین به دنبال معرفی ووشوی خود به دنیا و جایگاه سازی آن به عنوان ورزش رزمی بومی چین در کنار کاراته ژاپن و تکواندوی کره بود که جایگاه بین‌المللی بالایی داشتند و مقبولیت زیادی در کشورهای غربی پیدا کرده بودند. با این هدف کمیته ی ملی ورزش چین استاد لی تیان جی (Li TianJi) را در راس هیاتی از اساتید تای چی مسئول این پروژه نمود. پس از چندین سال تلاش سرانجام نتیجه آن در قالب فرم استاندارد 24 حرکتی تای چی چوان و فرم استاندارد 32 حرکتی شمشیر جییِن عرضه شد. این فرم ها تحت عنوان "تای چی استانداردِ ساده شده (Standard Simplified taijiquan)" نامیده شدند. اساس این فرم و حرکات استفاده شده در آن از فرم تای چی خاندان یانگ برگرفته شده است، هر چند که هیچ یک از اساتید خاندان یانگ در آن زمان برای مشورت دعوت به همکاری نشدند.

در نتیجه خمیرمایه حرکات این فرم و ترکیب و توالی قرار گرفتن آنها مطابق دانش، تجربه و صلاح دید هیئت تحت نظر استاد لی تیان جی تغییر یافته و شکل گرفت. این شاخه از تای چی روز به روز با حمایت انجمن ووشوی چین و بعدها فدراسیون جهانی ووشو، به سرعت گسترش پیدا کرده است. فرمهای استاندارد پس از استاد لی تیان جی، توسط برادرزاده ی او استاد لی دُویین (Li Deyin)، تا به امروز گسترش زیادی پیدا کرده است. فرمهای استاندارد 8 حرکتی، 16 حرکتی، 24 حرکتی، 32 حرکتی و 42 حرکتی دست (تای چی چوان)، و فرم های 32 حرکتی و 42 حرکتی شمشیر جییِن (تای چی جیین) اهم آنها را تشکیل می دهد. فرم بادبزن استاندارد و نیز فرم مبارزه ی دونفره دویی لییَن از این دسته هستند. در ایران نیز همانند سایر کشورها، شاخه تای چی استاندارد گسترش زیادی پیدا کرده است و تعداد زیادی از تای چی کاران در کشور از آن بهره می برند. شایان ذکر است که به دلیل شباهت سبک استاندارد به تای چی سبک یانگ، بعضاً و نیز به جهت سهولت برقراری ارتباط بیشتر مخاطبان خود با این سبک، از آن با نام سبک یانگ یاد می شود که تعبیر دقیقی نیست. در ادامه در شرح آنچه به راستی تای چی سبک یانگ می باشد و حاصل فعالیت ها و دانش اساتید خاندان یانگ در طول سالهای متمادی است، مطالبی آورده شده است.

سبک سنتی خاندان یانگ

تای چی چوآن سبک یانگ یکی از نگین های ارزشمند سرزمین چین در دنیای هنرهای رزمی می باشد. از دوران بنیان گذار تای چی چوآن سبک یانگ، یانگ لوچان، فرزندانش یانگ بان هو و یانگ جیان هو، نوه هایش یانگ شاو هو و یانگ چنگ فو، نتیجه های او یانگ جنگ مینگ، یانگ جنگ جی، یانگ جنگ دو و یانگ جنگ گو، همگی با کمک یکدیگر تلاشی یکپارچه در راستای تحقق، توسعه، تکامل و گسترش تای چی چوآن داشته اند. تای چی چوآن سبک یانگ با طراحی دقیق در ساختار، زیبا، رها، آهسته و جاری است و در عین حال جنبه های رزمی این هنر حفظ شده است. همچنین روشی برای ارتقای سلامتی و درمان بیماری می باشد.

تای چی خاندان یانگ توسط یانگ لوچان در اواخر قرن هجدهم بوجود آمد. خاندان یانگ به همراه چهار خاندان دیگر، خاندان چِن، خاندان وو (از نسل وو یوشیانگ)، خاندان سون و خاندان وو (از نسل وو چوآن یو)، پنج خاندان تای چی سنتی را تشکیل می دهند که میراث خود را از زمانهای دور نسل به نسل تا به امروز حفظ کرده اند و در راستای بسط، گسترش و آموزش آن کوشیده اند. تمامی این خاندانهای نامبرده شده، آموزهای خود را توسط نسل های حال حاضر خود به علاقه‌مندان و هنرجویان تای چی چوآن منتقل می کنند. نسل های حال حاضر خاندان یانگ، استاد یانگ جنگ دو (نسل چهارم) و استاد یانگ جون (نسل ششم) می باشند. بزرگان و اعضای تمامی این پنج خاندان با یکدیگر روابط بسیار عمیق و دوستانه دارند و یکدیگر را در راستای گسترش تای چی سنتی در سراسر جهان یاری می دهند.

شباهت های سبک تای چی استاندارد به تای چی سنتی خاندان یانگ، به دلیل اینکه اساس سبک تای چی استاندارد از تای چی خاندان یانگ گرفته شده است، واضح و روشن است. با این حال تفاوتهای آشکاری در صورت و معنا با یکدیگر دارند که این دو سبک تای چی را از یکدیگر متمایز می نماید. آگاهی نسبت به وجوه اشتراک و وجوه تمایز این دو سبک، تای چی کاران را در رسیدن هرچه دقیق تر و سریع تر به اهداف خود یاری می کند، چرا که هر کدام تای چی کاران را به منزلی متفاوت از دیگری رهنمون است. 
شایان ذکر است که برشمردن تفاوتهای میان سبکها به معنای نفی یک سبک نیست. تمامی سبکهای تای چی اعضای یک خانواده ی بزرگ هستند که از ریشه ای یکسان برآمده و در عین حال هر یک مسیر منحصربه‌فرد خود را طی کرده و به دنبال هدفی برگرفته از منظر پدید آورندگانشان سیر می کنند.

تاریخچه تای چی

روایت اول: طبق اسناد موجود گفته می‌شود "چانگ سان فنگ" (Zhang San Feng) در سال ۱۱۰۱ پس از میلاد، اولین شخصی بوده که تای چی چوان را ابداً کرده، همچنین گفته می‌شود که در زمان سلسله لیانگ (۵۰۲ – ۵۵۷ پس از میلاد) تکنیکها و فرمهایی شبیه به تای چی چوان وجود داشته‌است که توسط "هان گونگ یو"، " چنگ لینگ شی" و " چنگ بی " تدریس می‌شد. بعدها در سلسله تانگ (۶۱۸ – ۹۰۷ پس از میلاد) " شو شوان اوینگ"، " لی دائو زی" و "یین لی پنگ " تکنیکهای رزمی مشابهی را تدریس می‌کردند که این تکنیکها بدین نامها بودند: تمرینات ۳۷ وضعیت – تکنیکهای فرا آسمانی – هفت آسمان کوچک (این تکنیک بیش از ۱۷ وضعیت داشته‌است). صحت این روایات مورد بحث است و در واقع به طور قطع مشخص نیست که تای چی چوان را چه کسی و در چه زمانی خلق کرده است؛ تنها بدان علت که تاریخ ثبت شده بیشتری از "چانگ سانگ فنگ" موجود است، اغلب خلق تای چی چوان را به او نسبت می‌دهند.

طبق اسناد تاریخی موجود تاریخ مینگ، "چانگ سان فنگ " راهبی تائوئیست از کوههای وودانگ بوده‌است، البته بر این اسناد نیز شک و شبهاتی وارد است زیرا بر این اساس چانگ سان فنگ در آن زمان می‌بایست بیش از ۵۰۰ سال سن داشته باشد (که البته ممکن است باور این مسئله در عصر حاضر دشوار باشد، اما درتاریخ فرهنگ چین و تائو افراد بسیاری با عمرهای طولانی وجود داشته‌اند)، در هرصورت نقل شده چانگ سان فنگ با دیدن مبارزه یک مار و یک درنا یکباره متوجه تکنیک‌هایی می‌شود که باعث می‌شود تای چی چوان را خلق کند. بعد از او "وانگ زونگ " در استان شانشی، "چن تونگ ژو" در استان ون، "ژانگ سونگ شی" درهای یان، "یه جی می" در سی مینگ، "وانگ زونگ یو" در شان یو، و "چیانگ فا" در هوبی، تای چی را ادامه دادند. تکنیکهای تای چی چوان تا ۱۴ نسل منتقل شد و تکنیکهای تای چی به شمالی و جنوبی و قدیمی و جدید تقسیم شد که سبک جدید تای چی را "چن یو بن" و سبک قدیم را "چن چانگ شینگ " ادامه دادند.

"چن چانگ شینگ " تای چی را به پسرش "گنگ یون" و همچنین خانواده‌اش "چن" آموخت، او همچنین تای چی چوان را به افرادی بیرون از خانواده چون " یانگ لوچان" و "لی بو کویی " یاد داد که هر دو از استان هوبی بودند. این فرم را فرم ۱۳ حرکتی قدیم می‌گفتند. بعدها "یانگ لوچان" تای چی را به دو پسرش "یانگ بان هو" و "یانگ جیان هو" یاد داد. و "یانگ جیان هو" نیز به دو پسرش "یانگ شائو هو " و " یانگ چنگ فو" یاد داد، به این سبک از تای چی چوان که در خاندان "یانگ" پرورش و گسترش پیدا کرد را سبک "یانگ" می‌گویند. همچنین فردی به نام "وو چوان یو" تای چی را از "یانگ بان هو" یاد گرفت و سبک "وو" را پایه گذاری کرد. "چن یو بن" نیز سبک جدید خود را به "چن چینگ پینگ" که خالق سبک "ژاو باو " تای چی چوان است یاد داد.

"وو یو شیانگ " سبک قدیم تای چی را از "یانگ لوچان" و سبک جدید را از " چن چینگ پینگ " یاد گرفت و سبک "وو هاو " را ابداع کرد. به دلیل نقش بسیار موثر هاو وی جن در گسترش این سبک و به دلیل ایجاد تمایز با دیگر سبک وو (سبک وو چوان یو)، نام او، هاو، را به انتهای نام این سبک اضافه کردند و به سبک وو-هاو مشهور شد. "سون لو تانگ " پس از فراگیری سبک "هاو" سبک "سون" را به وجود آورد. تمام این سبکهای ذکر شده در چین و آسیای جنوبی محبوب بودند اما "سبک یانگ" از بقیه آنها محبوب تر بود.

روایت دوم: طبق روایت خاندان چن، ایشان معتقدند تای چی چوان، در روستای چن جیاگو، توسط استاد چن وان تینگ(۱۶۰۰-۱۶۸۰ پس از میلاد) معرفی شده‌است. نقل شده فرم اولیه‌ای که چن وان تینگ ابداً نمود، شامل ۵ ست (ست اول:۱۳ حرکتی و چهار ست دیگر) فرمهای معمول چن بود به اضافه یک فرم ۱۰۸ حرکتی مشت بلند و یک ست از پائو چویی canon fist، که در مجموع ۷ ست را شامل می‌شد. فرمهای سبک چن به دو بخش اصلی لائو جیا (فرم‌های قالب قدیم) و شین جیا (فرمهای قالب جدید) تقسیم می‌شوند. قالب شین جیا (قالب جدید)، توسط چن فاکه (۱۸۸۷-۱۹۵۷) ساخته شد و پیش از وی صرفاً لائوجیا (قالب قدیم) کار می‌شده است.

فرم‌های لائو جیا نیز خود به دو بخش ای لو (راه اول) و آر لو (راه دوم) تقسیم می‌شوند. بخش ئی لو (راه اول) شامل، فرمهای آرامتر و دورنی تر تای چی است و بخش آر لو (راه دوم) در حقیقت همان سبک پائو چویی (canon fist) است که شامل حرکات سرعتی و قدرتی می‌باشد. فرمهای شین جیا (قالب جدید) بیشتر شامل حرکات تای چی به همراه تکنیهای تخلیه انرژی بیشتر، ترکیبات پیچیده تر و بیچش‌های بیشتر و حرکات چین نا می‌باشد که در مجموع برکاربرد رزمی تای چی تأکید بیشتری دارد. اما فرمهای لائوجیا، ئی لو بسیار آرامتر هستند و بر چرخش انرژی تأکید بیشتری داشته و در مجموع فرمهای آهسته تری هستند.

در عصر حاضر ما چهار استاد بسیار برجسته از خاندان چن وجود دارند که میراث دار این خاندان می‌باشند، این اساتید عبارتند از: چن ژنگ لی Chen Zheng Lei، چن ژیائو وانگ Chen Xhiao Wang، وانگ ژیان Wang Xian، ژو تین چای Zhou Tianchai. که به این اساتید "چهار ببر خاندان چن" یا " چهارمبارزِ مرید بودا" در خاندان چن می‌گویند. سپس استادی به نام یانگ لوچان، از خاندان چن، تای چی را آموزش دیده و با مطالعه رساله‌های کهن تای چی، سبک یانگ تای چی را معرفی نمودند، سایر سبکهای تای چی نیز از شاگردان ایشان بوده و یا از شاگردان ایشان آموزش دیده بودند.

 هاپکیدو :

هاپکیدو نام یکی از ورزش‌های رزمی کره‌ای است . این ورزش گونه‌ای دفاع شخصی است . نام هاپکیدو به معنی " پیوستن راه انرژی " است و مفهوم آن را می‌توان به صورت " راه هماهنگ سازی انرژی درونی " بیان کرد . تاریخ هاپکیدو تا اندازه‌ای نامشخص است ولی منابع کره‌ای آن را به دو کره‌ای به نام‌های « چوی یونگ سول » و « جی هان جِی » نسبت می‌‌دهند . این ورزش رزمی شامل موارد زیر است : ضربات دست و پا _ دفاع شخصی _ مبارزات که شامل ضربات دست و پا و قفل مفاصل می‌‌باشد _ سلاح‌های سرد _ افت‌ها وحرکات آکروباتیک _ حرکات تنفسی

هاپکيدو ( Hapkido  ) يک سيستم کامل دفاع شخصي محسوب مي شود که با ترکيبي از فنون Aikido و Jujitsu ( شيوه هاي قفل مفصلي و پرتاب ) و تکنيک هاي لگد زدن به سبک Taekuondo در چين پايه ريزي گرديده است . در هاپکيدو هم فنون ملايم و هم فنون سخت ديده مي شوند .

هاپکيدو در ابتدا در کشور کره و توسط بودائيان متعصب متولد گرديد .
تکنيک هاي هاپکيدو در آغاز توسط افراد خانواده هاي سلطنتي و اشرافزادگان به عنوان راهي براي دفاع شخصي و حفظ امنيت فردي مورد استفاده قرار مي گرفت . بر خلاف بسياري ديگر از هنرهاي رزمي ، هاپکيدو به صورت کلي و عمومي تمرين نمي شده و يا شناخته شده نبوده است . يک استاد بزرگ رشته هاپکيدو Su-san نام داشته و به هنرآموزان اين سبک رزمي را آموزش مي داده است .
اين تکنيک ها، در دوران انقراض سلطنت Imjinwae Ran مورد استفاده قرار مي گرفته اند و در طول بسياري از دوره هاي حکومتي محبوبيت داشته اند ، اما با از بين رفتن قوانين بودائي و جايگزين شدن دوره کنفوسيوس در کره ، اين سبک ، اندک اندک دوره سقوط را پيمود ، زيرا کنفوسيوس به نيروي انضباط روحي و دانش بيش از نيروي جسماني اهميت مي داد و بنابراين با ممنوع شدن آموزش اين سبک به هنرجويان ، اشرافزادگان و اساتيد و خانواده هاي ثروتمند کره اي بدون اطلاع مقامات دولتي به آموزش و تمرين اين رشته در خانه هاي خود مي پرداختند .
سالها بعد ، هاپکيدو توسط پدر اين رشته يعني چوي ، ( 1986- 1904 ) مجدداً به علاقمندان رشته هاي رزمي معرفي گرديد . والدين يانگ خيلي زود و در حالي که او تنها نه سال سن داشت از دنيا رفتند و سپس او زير نظر استادي به نام Takeda نزديک به چهل سال به تعليم و آموزش هاپکيدو پرداخت . وشيبا که پايه گذار سبک آي کي دو محسوب مي شود ، از شاگردان Takeda بودند . سبک هاي هاپکيدو و آيکيدو هر دو نقاط تشابه بسيار زيادي با سبک جوجيتسو دارند ، بنابراين Yong Sool Choi بعد از مرگ تاکدا به کره برگشت و شروع به آموختن هنرهاي رزمي کره اي کرد . يکي از شاگردان Choi به نام Yi  hanjae، بعد از پايان دوره تحصيل در مدرسه Choi، مدرسه اي تأسيس کرد و به آموزش هاپکيدو به جوانان پرداخت .
از آن زمان به بعد ، سبک هاپکيدو تحت تأثير هنرهاي رزمي Tang Soo Do و Taekgon قرار گرفت .
امروزه ، ارگان هاي دولتي ، مدرسه هاي نظامي و ارتشي ، به آموزش هاپکيدو به شاگردان خود مي پردازد و در حال حاضر نزديک به يک ميليون نفر در سراسر کره به اين ورزش اشتغال دارند . در ايالات متحده ،  آلمان ، کانادا ، اسپانيا ، آرژانتين ، مکزيک ، برزيل ، چين ، فرانسه و ايران مدارس هاپکيدو به صورت جداگانه و رسمي به فعاليت مشغول هستند .

ويژگي تكنيكهاي هاپكيدو مطابق علم بيو مكانيك و استفاده ازساير علوم ورزشي است ، مناسب ترين كلام را كه ميتوان درمورد هاپكيدو بيان نمود اين است كه بگوييم نيرومند ترين ، بلند قد ترين ، چاق ترين و ماهر ترين افراد را مي توان با كمترين نيرو و با استفاده مضاعف از نيروي مهاجم و كوتاه ترين زمان به درگيري خاتمه داد .
جاذبه هاي هاپكيدو را نمي توان در چند جمله فوق بيان نمود ، به عبارتي همان گونه كه همواره در بسياري از هنرهاي رزمي شاهد ضعف هاي جسماني افراد حتي تا سطح پيشرفته هستيم ، بدنسازي كلاسه شده علمي هاپكيدو از اين ضعف برخوردار نبوده و براي جبران اين ضعف ميتوان به همه رزمي كاران سبكهاي معتبرجهاني توصيه نمود كه در اين كلاسها شركت نمايند .
هاپكيدو در هر جلسه تمريني وعملي شاهد بخش هاي متنوع و گوناگون سازندگي اعم از بدنسازي ، ضربات دست و پا ، تمركز، تكنيكهاي قفل مفصلي ، پرتاب و انواع سلاح سرد و غيره مي باشد در اين سبك هنرجو همچون ساير رشته هاي رزمي داراي درجه بندي يا رتبه كمربند از سفيد تا مشكي (  دان1 الي ... ) مي باشد .

وینگ چون کونگ فو :

- وینگ چون یکی از مشهورترین سبک‌های سیستم شائولین کونگ فو است. این روش رزمی در دهه ۱۷۷۰ ابداع شد. مطابق روایت‌هایی که درباره ریشه اصلی این سبک نقل می‌شود، یکی از راهبه‌های معبد شائولین به نام نگ مویی نقشی کلیدی در طراحی این سبک و آموزش آن به زنی جوان به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) داشته‌است و به همین جهت به هنر نگ مویی نیز معروف است.

اگر از تاریخچه کونگ فوی وینگ چون اطلاعات کافی داشته باشیم می دانیم که تئوری وینگ چون با ایده ای که از طرف استادان کونگ فوی شائولین مطرح شد ابداع گردید و بعدها توسط استادان مختلف به نامهای متفاوت توسعه یافت.
از آنجا که کونگ فوی شائولین دارای چندین متد رزمی بود از جمله روش ببر – اژدها – درنا – مار – میمون و غیره به همان شکل کونگ فوی وینگ چون نیز شامل چندین متد آموزشی و رزمی بود که به مرور زمان این روشها در قالب یک شکل خاصی به نام وینگ چون جمع آوری شد.
شاخه وو وی تائو این امر مهم را با روشی کاملا ساده و منطقی از یکدیگر تفکیک کرده و مورد آموزش هنرآموزان قرار داده و نگرشی تازه به هنرجویان می دهد.
اگر به معنای فرم اول (سیونیم تائو) نظری بیفکنیم متوجه می شویم که در این مرحله نوع حرکات و فنون جنگی کاملا جدا از فرم دوم (چام کیو) و همینطور فرم سوم (بیوجی) می باشد.
هر کدام از این سه فرم دارای متد خاص رزمی خود می باشند و در اصل با فراگیری این سه فرم هنرجو سه متد و روش مختلف جنگی و رزمی را در کونگ فوی وینگ چون از شاخه وو وی تائو فرا می گیرد. این سه روش تنها سه فرم جدا از هم نمی باشند بلکه سه روش رزمی بدون سلاح در وینگ چون می باشند. در حقیقت در شاخه وو وی تائو این سه متد سه مرحله اول آموزش را تشکیل داده و هنرجو در کوتاهترین مدت با آموزش و فراگیری این سه مرحله و کاربرد فنون آن در مبارزه مسلط به سه روش جنگی می گردد.
پس از فراگیری این سه مرحله بلافاصله آموزش با وسیله خارق العاده و بی نظیری به نام آدمک چوبی شروع می شود که این خود نوعی روش جدا از سه متد قبلی برای مبارزه بوده و جنگجویان را رویین تن کرده و زاویه تازه ای از نظر نگرش جنگجویان برای مبارزه می گشاید.
مرحله بعد که روش مبارزه با چوب بلند تقریبا سه متری می باشد یک متد کاملا بی نظیر است که هنرجویان را مسلط به فنون جنگی استثنایی می کند که در آن حرکات پا همراه با زوایای بی نظیر جهت تسلط یافتن به حرکات و فنون حریف آموزش داده می شود و در نتیجه چوب بلند تنها وسیله ای جهت رسیدن به این هدف می باشد و به هیچ عنوان نقش یک سلاح را بازی نکرده و این نگرش نادرست را با روشی کاملا منطقی توضیح داده و تصحیح می کند تا هنرجویان با فراگیری فنون چوب بلند پی به نوع مبارزه خاصی که هدف اصلی این روش می باشد ببرند.
روش و متد دیگری که در کونگ فوی وینگ چون شاخه وو وی تائو آموزش داده می شود روش مبارزه با چاقوهای پروانه ای است که این خود نیز یک متد خاصی برای مبارزه بدون سلاح می باشد ولی روش آموزش دقیقا همانند چوب بلند با سلاح چاقوی پروانه ای آموزش داده می شود. در این مرحله حرکات و قدمهای سریع و خارق العاده در مبارزه آموزش داده می شود و همکاری ضربات و فنون چپ و راست بدن هنگام حرکت سریع به جلو و زوایای مختلف مورد آموزش قرار می گیرد.
البته متد دیگری در کونگ فو شاخه وو وی تائو آموزش داده می شود که در هیچ یک از شاخه های دیگر وینگ چون صحبتی از آن نشده است و آن روش تمرین با حلقه کونگ فو می باشد که از مراحل استادی در این کونگ فو می باشد و هنرجویان یا بهتر بگوییم استادان در این مرحله توسط این حلقه در مقابل سلاحها جنگیده و بدون حلقه هم با روش آموزش دیده با این وسیله بی نظیر قادر به اجرای فنون بی نظیر و هنرمندانه ای می گردد .

آیکیدو :

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: